«شهید خودم»؛ روایتی از هشت قهرمان نوجوان انقلابی

معرفی آخرین خبر - معرفی مکتوب یک رمان برای نوجوانان عصر ما و زمان انقلاب؛ «شهید خودم»؛ روایتی از هشت قهرمان نوجوان انقلابی ارسال زمان بندی شده:  جمعه, 20 مرداد, 1396 - 10:45 مخاطب «شهید خودم» تنها نوجوانان عصر ما نیستند، بلکه نوجوانان و دانش آموزان زمان انقلاب –که قهرمانان داستان اند- مخاطب اصلی و البته واقعی این کتاب به شمار می روند. مخاطب «شهید خودم» تنها نوجوانان عصر ما نیستند، بلکه نوجوانان و دانش آموزان زمان انقلاب –که قهرمانان داستان اند- مخاطب اصلی و البته واقعی این کتاب به شمار می روند.

سرویس معرفی  _ محمد غفاری: «شهید خودم» مجموعه ای از هشت داستان کوتاه است که برای مخاطب نوجوان به رشتۀ تحریر درآمده است. داستان هایی که همه در زمان انقلاب اسلامی مردم ایران رخ داده است و قهرمانان آن ، همه نوجوان هستند. شخصیت های اصلی داستان دانش آموزانی هستند که هر کدام به نوعی کودکی شان با انقلاب مردم گره خورده و بخش اعظمی از خاطرات آنان را تشکیل داده است؛ لذا می توان اینگونه برداشت کرد که مخاطب «شهید خودم» تنها نوجوانان عصر ما نیستند، بلکه نوجوانان و دانش آموزان زمان انقلاب –که قهرمانان داستان اند- مخاطب اصلی و البته واقعی این کتاب به شمار می روند. بعضی وقت ها که پای صحبت بزرگ ترها می نشینم و به خاطراتشان گوش می دهم، هر چیزی از آن دوره را در ذهنم تصور می کنم و برایم واقعی جلوه داده می شود و انگار که خودم هم در آن صحنه حضور دارم. به خصوص هنگامی که از دوران کودکی و مدرسۀ خود و برخی واژه های قدیمی، خیابان ها، کارها، حرف ها و... سخن می گویند، آنقدر برایم جذاب است که گویی من نیز در آن زمان حضور دارم و اتفاقات برایم آشناست. به گمانم این واقعه برای خیلی از ما پیش آمده است و حس مشترکی در برخورد با خاطرات بزرگ ترها در ما ایجاد می شود. حسی که «سید مهرداد موسویان» از آن بهره جسته و مجموعه داستان «شهید خودم» را به نگارش درآورده است. موسویان در نگارش این هشت داستان، برای مخاطبش تنها قصه تعریف نمی کند، بلکه مبانی فکری و اعتقادی مردم در زمان انقلاب را لابلای قصه به نوجوان نسل حاضر می شناساند و حتی در نگاه عمیق تر، برای هم نسل های انقلاب این مبانی را یادآوری می کند. در داستان های موسویان انقلاب متعلق به همۀ مردم است و هر کسی با هر سن و موقعیتی در پیروزی آن نقش دارد. شخصیت های انقلابی این کتاب به مبارزات خیابانی و راهپیامی ها خلاصه نمی شوند، بلکه همه با هم هستند که قطار انقلاب را به پیش می برند؛ از روزنامه فروش و کسبۀ معتقد بازار گرفته تا کودکی که هنوز از ترس خودش را خیس می کند. در پایان می خواهم اعترافی بکنم: شاید برای شما اینچنین نیست، اما باور کنید هنوز نمی دانم که این کتاب شهید: خودم است یا شهیدِ خودم! به ظاهر یک کسره کم و زیاد دارد اما در معنی می توان تفاوت های زیادی برای آن قائل شد. نمی دانم! شاید این چند سطر بتواند جوابی مناسب برای من باشد: «داد می کشم: - شهید... اما اسمی در خاطرم نیست. دوباره می گویم: - شهید... اما هیچ اسمی به نظرم نمی آید. جمعیت مشتاق، منتظر هستند که جلوی کازرونی یک صدا درود بفرستند و کف بزنند. کلافه هستم. بوی بدی از لباس مسلم بلند شده است. دلم می خواهد زمین دهنش را باز کند و من بروم داخلش. مسلم پاچۀ خیس شلوارم را می کشد و می گوید: - بیارمت پایین؟ یادت رفته؟ فریاد می کشم: شهید... و اسم خودم را به جای اسم شهید می گویم: - شهید مهرداد موسویان جمعیت همه با هم دست می کوبند و: - درود، درود، درود...»