«رویای دونده» تعبیر شد

رمان «رویای دونده» نوشته وندلین ون درانن با ترجمه بیتا ابراهیمی از سوی انتشارات پیدایش راهی کتابفروشی ها شد.
بخش کتاب و کتاب خوانی تبیان

 کتاب «رویای دونده» نوشته وندلین ون درانن با ترجمه بیتا ابراهیمی به تازگی از سوی انتشارات پیدایش برای نوجوانان منتشر شده است.
وندلین ون درانن در این رمان داستان جیسکا، دونده ای شانزده ساله را بیان می کند که در تصادفی وحشتناک یک پایش را از دست می دهد. او دیگر نمی تواند بدود و این کابوس رهایش نمی کند. پزشکان به او پیشنهاد می دهند از پای مصنوعی استفاده کند، اما جسیکا دیگر حتی به راه رفتن هم فکر نمی کند. او در همین نا امیدی دست و پا می زند که با رزا، دختری مبتلا به فلج مغزی، آشنا می شود. دوستی رزا و جسیکا به آنان یاد می دهد که چطور از فرصت های تازه ی زندگی استفاده کنند و چطور به زندگی و هستی عشق بورزند.
در بخشی از این رمان می خوانیم: «چراغ درخواست پرستار یک ربع بود که روشن بود و من از انتظار خسته شده بودم. از لگن بیمارستان هم خسته شده بود. رو به مادرم غر زدم: «عصاها رو بده به من.»
دودول بود. جلسات فیزیوتراپی ام اصلاً خوب نبودند.
-اونا رو بده به من!
عصاها را گرفتم و پایم را تاب دادم و از لبه ی تخت پایین بردم. با دقت. آرام. کمی سخت بود، اما، با تکیه به عصاها، ایستادم. به نفس نفس افتاده بودم. لی لی کنان به سمت دستشویی می رفتم. مادر که سِرُم را دنبال من می آورد، گفت: «کارت عالیه.» ولی اشتباه می کرد.
گیج بودم. می لرزیدم. وقتی از این همه تقلا خسته شدم و مکث کردم، گفت: «شاید بهتر باشه پرستار رو صدا کنیم؟»
با عصبانیت سر تکان دادم. دوباره راه افتادم و مادرم گفت: «کارت خیلی خوبه، من بهت افتخار می ...

[ مشاهده متن کامل «رویای دونده» تعبیر شد در سایت موسسه فرهنگیو اطلاع رسانی تبیان ]