لذت اندکی ژاپنی بودن

الیشا چانگ
ترجمه : امیلی امرایی
کازوئو ایشی گورو عجله ندارد، سال 2015 بعد از 10 سال فاصله انداختن تعمدی رمان «غول مدفون» را منتشر کرد، رمان قبلیش سال 2005 منتشر شده بود، برنده جایزه ادبی بوکر و حالا نوبلیست ادبی با شاهکاری همچون «بازمانده روز» یکی از غول های زنده ادبیات بریتانیا است و البته متخصص بی اهمیت جلوه دادن کار بزرگی که می کند. قهرمان های داستان های ایشی گورو هم مثل خود او سعی دارند خودشان را بی اهمیت نشان بدهند، خیلی ساده حرف می زنند، اصلاً علاقه ای به هیجان زده کردن مخاطب ندارند، آنقدر که انگار ربطی به داستان ندارند و قرار نیست همین آدم ها داستان را برایمان پیش ببرند. با این همه داستان های او از نوعی تیرگی و تلخکامی ذره ذره بهره برده اند که اغلب در فصل نهایی رمان هایش گریبان خواننده را عمیقاً می گیرد و ته نشین می شود و تازه اینجاست که نقش و اثرگذاری آن قهرمان های ساده و کم حرف عیان می شود.«غول مدفون» آخرین رمان ایشی گورو روایتی است از سفر زوجی سالخورده در انگلستان، آنها در جست وجوی ریشه های افسانه ای که قهرمان هایش آدمخواران، شوالیه ها و غول ها هستند راهی سفر می شوند. اما در اصل آنها در جست وجوی پسرشان هستند، پسرشان را از دست داده اند و شنیده اند مردمان این افسانه دچار فراموشی جمعی هستند، آنها دچار بیماری هستند که نمی گذارد خاطره ای در ذهن شان بماند. اکسل و بئاتریس در این سفر کم حرف هستند و ما را همراه خودشان به جهان اساطیر می برند و به ما می گویند که حافظه و حتی اصولاً فراموشی برای یک فرد، یک زوج و یک جامعه چه شکلی دارد. این کتاب شگفت انگیز است نیویورک تایمز آن را خروج از وضعیت کنونی نامیده است. غول مدفون ...

[ مشاهده متن کامل لذت اندکی ژاپنی بودن در روزنامه ایران ]