سوچی، بازیگر سیرک سازمان ملل

ساخت وبلاگ

به گزارش تیترشهر : «یک روز زیبای سپتامبر ...195، حدود ساعت 11 صبح قفس بزرگ شیشه ای سازمان ملل متحد در آفتاب پاییزی می درخشید و ماموریت صلح جویانه اش را که همان «بزرگ ترین مرکز جلب سیاح آمریکا» شدن بود، ادا می کرد.» این اولین جمله از رمان «مردی با کبوتر» است که سال 1958 (13 سال پس از تاسیس این سازمان با هدف برقراری صلح در جهان!) از سوی نویسنده ای با اسم مستعار «فوسکو سینیبالدی» منتشر شد. بعدها مشخص شد نویسنده این کتاب «رومن گاری» نویسنده و دیپلمات فرانسوی (روسی الاصل) است. خواندن این کتاب هنرمندانه و مختصر -120 صفحه ای- در این روزها که سازمان ملل متحد سرگرم برگزاری هفتاد و دومین نشست مجمع عمومی خود است، خالی از لطف نیست. گاری که خود سال ها عضو هیئت نمایندگان سازمان ملل بوده در این کتاب به زبانی نمادین و فوق العاده طناز، عمق بلاهت و فاجعه را در این سازمان پرطمطراق به تصویر می کشد. اوج این داستان زیبا را می توان در صفحاتی خواند که کبوتر قصه در ساختمان سازمان ملل به پرواز در می آید؛ «پرنده به کمیسیون خلع سلاح سر زد و ورودش به آنجا باعث نوعی حس نزدیک به وحشت شد. کبوتر با خیال راحت روی میزها راه می رفت و اینجا و آنجا فضله می انداخت... به سالن نمایندگان وارد شد... نمایندگان با اتحادی که به ندرت در سازمان ملل دیده شده بود متفقاً به کبوتر هجوم بردند.» این داستان 59 سال پیش نوشته شده است. در روزگاری که سازمان ملل ظاهرا جایگاهی در دنیا و افکار عمومی داشت و خیلی ها امیدوار بودند در سایه تصمیمات و اقدامات آن، فرداهای بهتری در راه است و جهان مکانی امن تر برای زندگی خواهد شد و اگر زورگویی در گوشه ای از دنیا به جماعتی ستم روا داشت، این سازمان مأمنی برای پناه بردن و ستاندن حق مظلومان خواهد بود. سازمان ملل طی 72 سال گذشته به عرض و طول خود افزوده و به همین میزان نیز از هدف و ماموریت اصلی و اعلامی خود دور و دورتر شده است. گرچه برای تحقق ارزش ها و آرمان های انسانی، امید داشتن به سازمانی به ظاهر بین المللی که پس از جنگ جهانی دوم و از سوی کشورهای فاتح بنا شد، خیال بافی بیمارگونه توأم با طنزی تلخ است. آنچه امروز مقابل چشم جهانیان و بی عملی سازمان ملل متحد و سایر نهادهای بین المللی و حقوق بشری در میانمار می گذرد، نمونه ای بی بدیل از اوضاع واقعی دنیا و میزان تعهد این سازمان ها به صلح و حقوق بشر است. آنچه این تراژدی سیاه تاریخی را غم انگیزتر می کند، نقش آفرینی آنگ سان سوچی است. زنی که 5 سال پیش در سخنرانی خود هنگام دریافت جایزه نوبل صلح گفت؛ «یک جنبۀ مثبت از زندگی در انزوا آن است که فرصت زیادی داشتم تا دربارۀ معنای کلمات و تصوراتی که داشته ام و تمام عمرم پذیرفته ام، بیندیشم. به عنوان یک بودایی، از زمان خردسالی ام دربارۀ Dukha شنیده ام که اغلب به رنج ترجمه می شود.» او از ضرورت التیام رنج، ضرورت تبعیت از حکومت قانون و از عشقش به حقوق بشر جهان شمول و امید به آشتی بین المللی گفت و افزود: «در نهایت، هدفمان باید خلق یک دنیای عاری از آوارگان، بی خانمانان و بیچارگان باشد، دنیایی که تک تک گوشه هایش یک حرم واقعی باشد که ساکنینش آزادی و امکان زندگی صلح آمیز داشته باشند.»  برای او دست زدند و بر سر دستش بردند و بر سریر قدرتش نشاندند. مسلمانان روهینگیا که از آنان به عنوان ستم دیده ترین قوم روی زمین یاد می شود، اگر چه پیش از روی کار آمدن سوچی نیز زندگی روبه راهی نداشتند اما طی دو سال اخیر، این اوضاع نه تنها بهبود نیافته بلکه از مرز فاجعه نیز گذشته و به گفته کارشناسان مصداق بارز و روشنی از پاکسازی قومی است. سوچی بعد از مدت ها سکوت در قبال این نسل کشی و ظلم بی حد، در اولین واکنش خود مدعی شد واقعیت آن چیزی نیست که می گویند و روایت ها از جهنم راخین –استان بندری و غربی میانمار و محل سکونت مسلمانان روهینگیا- مشتی دروغ است که تروریست ها منتشر می کنند! دیروز هم سوچی بار دیگر لب به سخن گشود و گفت؛ «همان طور که سال گذشته در نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد گفتم، میانمار به عنوان یک عضو مسئول جامعه جهانی، هراسی از تحقیقات بین المللی در این باره ندارد و به یافتن راه حلی با دوام برای دستیابی به ثبات و توسعه برای همه اقوام در ایالت راخین متعهد است. دولت هرچه در توان داشته است برای برقراری آرامش و ثبات در منطقه و ایجاد تعادل میان مسلمانان و سایر اهالی راخین انجام داده است.» پس از آواره شدن چند صد هزار نفر و کشته شدن چند هزار نفر و آن همه فاجعه ای که کماکان نیز ادامه دارد، سخن گفتن از توسعه و ثبات و آرامش در راخین، گستاخی و رذالت خاصی می طلبد که به نظر می رسد این برنده جایزه صلح نوبل، یکی از معدود دارندگان آن در جهان باشد! البته شنیدن چنین مواضع ریاکارانه و بی شرمانه ای از سوی ماهاتما گاندی و نلسون ماندلای قرن 21 – صفاتی که رسانه های غربی به این زن دادند و او را به عنوان نماد صلح به جهان چپاندند- عجیب و غریب هم نیست. دو سال و نیم است که یمن تحت محاصره ای کامل بوده و هر 10 دقیقه یک کودک یمنی بر اثر عوارض مستقیم تجاوز ریاض، جان خود را از دست می دهد. در قرنی که عربستان سعودی با دستی تا مرفق در خون، برای عضویت شورای حقوق بشر سازمان ملل انتخاب می شود، چرا نباید خانم سوچی قهرمان و نماد صلح باشد و جایزه اش را بگیرد؟! برخورد کشورهای غربی با میانمار و سوچی نیز جالب است. تعفن ماجرا بیش از آن است که بتوان آن را پوشاند، پس باید حیله ای دیگر به کار بست. مهم ترین نکته آن است که از اقدام عملی برای توقف این جنایت هیچ خبری نیست و شواهد نشان می دهد خبری نیز نخواهد شد. در موضع گیری ها نیز علی رغم انتقادها به سوچی، به طرزی موذیانه او را تبرئه می کنند و مدعی هستند، گرچه او رهبری میانمار را به دست دارد اما قدرت واقعی در دست ارتش این کشور است و از این منظر نباید او را مسئول این وضعیت دانست!  هرچه زمان بیشتر به پیش می رود، دنیا ماهیت جنگلی خود را بیشتر آشکار می کند. جنگلی که قهرمانان صلح آن شیمون پرز، اسحاق رابین، مناخیم بگین، باراک اوباما و آنگ سان سوچی هستند. در چنین جنگلی است که ترامپ به عنوان یکی از ابله ترین سیاستمداران فعلی دنیا، پشت تریبون سازمان ملل می رود و از صلح و ثبات و آرامش دم می زند و ایران را متهم به خشونت و تروریسم می کند. رومن گاری داستان خود را با این جمله به پایان می رساند؛ «کبوتر دفن شد.» حیف که بیشتر زنده نماند تا ببیند سیرک صلح جهانی و دلقک هایش از ترامپ گرفته تا سوچی و نتانیاهو، چه نمایش پر از آتش و خونی به راه انداخته اند. منبع:برترینها

رمان 98 - رمان جدید...
ما را در سایت رمان 98 - رمان جدید دنبال می کنید

برچسب : سوچی,بازیگر,سازمان, نویسنده : کاوه محمدزادگان romann بازدید : 195 تاريخ : پنجشنبه 30 شهريور 1396 ساعت: 0:06