اهالی فرهنگ چرا پرده از چهره دژخیم عودسوزِ کودک کُش برنمی دارند؟

شهیدخبر: فیلمسازان، رمان نویسان، مخبران، موسیقی دانان و... چرا تناقض وحشتناک بین معبد آراستگی و حمام خون به راه افتاده از پی فرمان آنان را بازگو نمی کنند و پرده از چهره دژخیم عودسوزان و جنگ پیشگان و کودک کشان برنمی دارند؟

«مصطفی جمشیدی» از نویسندگان حوزه ادبیات داستانی در مطلبی کشتار مسلمانان میانمار را محکوم و هنرمندان را به حرکت علیه این رفتار دعوت کرد. در ادامه متن این یادداشت را می خوانید: «از اینکه برندگان جایزه صلح به کشتن صلح و برافروختن جنگ مشغولند جامعه جهانی باید سخت شرمنده و آزرده باشد. زهی تاسف که جلادان لباس صلح به تن کرده اند! جنگ فی نفسه چیز خوبی نیست اما بهر حال وجود دارد. از دوره غارنشینی و برای تصاحب قلمرو بیشتر و بلکه در آغاز سرنوشت بشر و در قصه آدم و هابیل و قابیل هیبت مرگ و جنگ و ستیزه نمودار بوده است و از آن گریزی نیست. وقتی جنگ افزاری به ستم به روی مضللومی نشانه می رود مدافعه با آن ستمگر ضرورت پیدا می کند و آنجاست که دفاع عزیز است و حماسه جای مشروع خود را می یابد و دفاع جایز! اما نسل کشی چیر دیگری است، واقعیت این است که جهان با ورود به تجدد و تمدن بر دایره عقل مداران نگشته و فروش تسلیحات و بکارگیری آنها مثلا در همین یمن نشانه گستاخی بشر در کنار گذاشتن رواداری است و به دست گرفتن آهن آخته در مقابل تن خود مظهر نباتی شیطانی است. پس کجاست طبع نکوی انسانی؟ سرشت نیک و آموزه های صلح به کجا گریخته است؟ فضیلت در کجا مرده که قساوت اینهمه گسترش یافته و خون و عربده جویی و تجاوز تمامی جهان را فراگرفته است. در میانمار اینهمه بوی عود و سلم آراسته به متانت رداها و طیلسان های آبی و سرخ و بنفش به چه کاری آمده اند؟ به کار تعقیب کودکان و زنان و سلاخی و آتش زدن خانه ها؟ در حیرتم که خیل روشنفکران جهان مصلحان کرسی دار در گوشه های عافیت پایتخت های جهان و انبوه احساس فروشان در نوارهای کاست میلیونی و استیج های تفاخر و هیجان و مثلا اندیشه در جهان چرا صداهای شان درنمی آید؟ چرا کتب الهی در گوشه پرستشگاه های رسمی کلان شهرهای آغشته به دلار و طلا فقط تالیان ناباور عافیت دارد و از خروش علیه ظلم و کشتار و نسل کشی در منابر آنان خبری نیست؟ فیلمسازان، رمان نویسان، مخبران، موسیقی دانان و ... چرا تناقض وحشتناک بین معبد آراستگی و حمام خون به راه افتاده از پی فرمان آنان را بازگو نمی کنند و پرده از چهره دژخیم عودسوزان و جنگ پیشگان و کودک کشان برنمی دارند؟ این چه جهان گستاخی است که بشریت را عوض سراندن به گوشه های امن رواداری و صلح آن را هر روزه به تیغ کشیدن به روی مظلوم و مظلومیت سیر می دهد؟ چه تجارت سودآوری در به آتش کشیدن خانه های مسلمانان در میانمار وجود دارد که چنین به مسلخ کشانده می شوند و سناریوهایی نسل کشی تکمیل تر می شود ... اگر همان چند سال پیش دژخیم ها به آغوش رئیس جمهورها کشانده نمی شدند امروز وضع چنین نبود. تیغ و آتش و کشتار و نابخردی و جهان سوزی و کودک کشی را متوقف کنید. مسلمان ستیزی و نسل کشی را متوقف کنید به توحش نه بگویید و به آموزه های واقعی مصلحان و اندیشمندان واقعی که سرلوحه پیام هایشان حمایت از مظلوم و مظلومان بوده است بپیوندید و خون کودکان و زنان و مسلمانان برمه را نریزید که انتقام الهی و مدد مسلمانان و نصر خدا نزدیک است. چه تفاوت آشکاری بین صلح و سلم راستین و جنگ و تجاوز وجود دارد؟»